Nepal

Rondreis door Nepal in Juli 2012.

Nepal is vooral gekend voor zijn cultuur en vele prachtige trekkingen. Maar ook voor rafting-, mountianbiking-, en natuurliefhebbers is dit een topbestemming! Ik heb voor deze 3-weekse reis gekozen om alle aspecten waarvoor Nepal gekend is te ervaren. Ik had afspraak met de reisbegeleider en mijn 7 reisgenoten in Zaventem, voor de vlucht naar Kathmandu.

Kathmandu

Het was geen rechtstreekse vlucht. Na een elftal uren kwamen we rond 02.00u aan in Doha (Qatar). Hier hadden we 2 uur later een vlucht naar Kathmandu. Bij het uitstappen deden we ons dik aan, maar dit bleek totaal niet nodig te zijn. 's Nachts is het hier nog gemakkelijk 30 graden! We waren onmiddellijk goed wakker.

De vlucht naar Kathmandu was een stuk korter. Nog even een visum kopen en het avontuur kon beginnen!

We werden met een bloemenkrans onthaald door Rengi & Maya. De reis en activiteiten werden samen met Maya's bedrijf Sherpa Adventure georganiseerd. Na een korte briefing sliep ik een uurtje bij om de jetlag wat te beperken.

De straten van Kathmandu zijn druk en kleurrijk. Men kan hier zeer veel invloeden vinden van het Hindoeïsme en het Boeddhisme. Om de paar honderd meter vindt men wel een kleine offertempel of stoepa. De Thamel-wijk waar wij verbleven in zeer populair voor toeristen. Het is hier dan ook overladen met toeristische bureaus, souvenirwinkels en shops die trekkingsmateriaal verkopen. 's Avonds was er hier ook veel feestgelegenheid.We logeerden in het International Guesthouse, wat zeer gunstig gelegen is.

We kregen ook te maken met de dagelijkse regen. Dit was ook verwacht, aangezien Juli een moessonmaand is. Op een half uur konden de straten blank staan! Ongelofelijk! Gelukkig duurt de regenval maar gemiddeld 2 uur (net zoals in Kameroen).
Namiddag bezochten we één van de grootste stoepa's ter wereld: Bodnath.

Deze stoepa ligt op het vertrekpunt van Kathmandu naar Lhasa. Veel boeddhistische pelgrims komen hier naartoe. Ze wandelen kloksgewijs rond de stoepa en draaien aan de gebedsmolen. Er worden ook veel mantra's gezongen, waaronder de bekendste: “Oum mane padme oum”. In een bar aan de rand van het plein genoten we van Nepalese thee. Dit is gesuikerde thee met melk en kaneel. 

De volgende ochtend was het vroeg opstaan om naar Durbar Square te gaan. Er zijn drie Durbar square's in Nepal: Niet enkel in Kathmandu, maar ook in Lalitpur en Bhaktapur die we beide later in de reis ook zouden bezoeken.
Durbar Square is het historisch stadscentrum waar vroeger koningen werden gekroond. De gebouwen dateren uit de 17de en 18de eeuw. We kregen een rondleiding over enkele tempels. Hierna bezochten we de overige tempels op het grote plein.
Ook bezochten we Freak Street. In de jaren 60 en in het begin van de jaren 70 kwamen hier de hippies samen. De straat stond bekend voor de goedkope restaurants, hotels en hasj. Veel hippies zijn er niet meer te vinden, omdat de visumregels in de jaren 70 verstrengd werden.

Na een lekker middagmaal was het tijd om wat hindoeïstische cultuur op te snuiven. Pashupatinath is een zeer belangrijke hindoetempel. In deze tempel wordt de hindoegod Shiva aanbeden.  De tempel is gelegen aan de oevers van de Bagmati rivier, waar we de kans hebben gehad om lijkverbrandingen waar te nemen. Hier was uiteraard veel emoties bij de lokale bevolking aanwezig. Het bijzondere was dat aan de andere oever een huwelijksceremonie plaats vond. Wat een contrast van rituelen en emoties!
Terug in onze verblijfplaats, maakten we ons klaar voor de reis naar Pokhara.


Pokhara

De lange dagrit bracht ons in de tweede grootste stad van het land. De plaats voor verschillende buitensporten en vertrekpunt voor enkele bekende trekkingen. Onze verblijfplaats voor en na de trekking was The Little Tibetan die in het centrum van de stad ligt. De tijd die er nog restte, besteedde we aan de verkenning van het Phewa Tal meer.
Het is een prachtig en rustgevend meer dat op ongeveer 750m hoogte ligt. De lichtstralen die door de wolken kwamen, weerkaatsten op het vlakke water. We genoten even van dit mooi stukje natuur. Hierna vertrokken we naar een lekker diner dat ons veel energie moest geven voor de komende dagen!


Trekking

Van alle activiteiten is trekking het populairste in Nepal. Trekkers over heel de wereld komen naar hier om 1 van de bekendste (al dan niet de bekendste) bergketen te beklimmen; de Himalaya. We waagden ons aan een achtdaagse trekking op een deel van het Annapurna Circuit. Dit 21-daagse trekkingscircuit; die rond o.a. de verschillende Annapurna bergen loopt; bevindt zich ongeveer in het midden van het land, ten noorden van Pokhara. We vertrokken in Beni, bij het eindpunt van het trekkingscircuit. We maakten kennis met Dawa, die samen met Rengi onze gidsen waren. Onze bagage werd gedragen door sherpa's. Hun inspanningen en prestaties verbaasde onze elke dag meer en meer.

Voor de eerste dag was onze bestemming Tatopani. Hier wandelden we nog in de uitlopers van de Himalaya en er waren dus nog geen bergtoppen te zien. Hoe dan ook was dit een prachtige omgeving. Groen heuvelachtig gebergte, zover men kon kijken. Watervallen die tientallen meters naar onder storten. De trail liep langs de Kali Gandaki rivier. Eenmaal aangekomen in Tatopani, rusten we onze voeten. "Pani" is Nepalees voor water en "Tato" betekent warm. Het bergdorp heeft deze naam gekregen omwille van zijn warmwaterbronnen langs de rivier. We genoten uiteraard van deze leuke ontspanning na een mooie dag stappen!

De volgende dag was het richting Kalopani ("kalo" betekent zwart). Dit was de langste dag van de trekking. We wandelden over kabelbruggen en het landschap werd rotsachtiger. Vanwege de vele landslides werden we voormiddag gedwongen om de oude route te nemen. Bij bepaalde stukken moesten we stil zijn en zo dicht mogelijk tegen de rotsen blijven, omdat er gevaar was van vallende stenen. Er was veel meer neerslag dan de dag ervoor, wat het wandelen toch zwaarder maakte. Heel de groep was bekaf bij het aankomen in Kalopani. We voelden elke spier in onze benen. Na het avondeten gingen we vroeg naar bed om goed uitgerust te zijn voor de volgende etappe van de trekking.

Ik werd al vroeg gewekt door een reisgenoot. Er waren besneeuwde bergtoppen te zien! Een goed begin van de dag. Helaas was deze dag voor mij ook het keerpunt van de trekking. Na een uur te stappen voelde ik wat opkomende pijn in mijn achillespees. Deze werd gedurende de dag alleen maar erger en erger, maar ik probeerde er niet te veel op te letten. We passeerde mooie valleien en bergdorpen. Hier hingen de onmiskenbare Tibetaanse gebedsvlaggen. Deze plek straalde rust uit. Marpha, onze bestemming van deze dag, is gekenmerkt door de gebouwen uit witte kalkstenen. Het dorp geeft een volledige andere indruk dan de andere bergdorpen. Bij aankomst merkte ik dat er toch meer aan de hand was dan een overbelaste achillespees. Ik nam onmiddellijk ontstekingsremmers, maar het kwaad was al geschied. 's Avonds leerden Dawa ons nieuwe spelletjes en trucjes.

De meeste hadden wat last van hun pezen en spieren in de benen, maar ik was er het slechts van af. Met mijn onderbeen ingetapet begon ik aan de 4de dag van de trekking. Deze leidde ons via Jomsom naar Kagbeni. Het wandelen lukte praktisch niet meer. Aan de opstijgende en dalende vliegtuigen wist ik dat het niet meer ver was van Jomsom. Ik kon niet meer verder wandelen. Dit zou meer schade opleveren dan iets anders. Ik kon samen met een reisgenoot een jeep nemen naar Kagbeni. De teleurstelling was groot... Ik probeerde op het dak van de guesthouse mijn zinnen wat te verzetten. Dit deel van de trekking was zeer droog en zeer winderig. De stofwolken raasden over het landschap.

Muktinath was onze laatste halte. Mijn been was niet beter dus moest  ik wachten op een voorbijkomende jeep die mij kon oppikken. Volgens de gids kon dit aardig lang duren. Na een 10-tal minuten kwam een tractor voorbij. Ik vroeg een lift en mocht vanachter opspringen. Muktinath is een zeer gekend bedevaartsoord voor hindoes, die zelfs vanuit naburige landen hier komen bidden. Dit dorp ligt op ongeveer 3900m en geeft een prachtig uitzicht over de Himalaya. Ik bezocht de tempel en leerde wat Nepali.

 

We keerden terug naar Jomsom waar we de volgende dag een vlucht moesten nemen naar Pokhara. Helaas is dit deel van de reis heel anders verlopen dan we hadden gedacht. 's Morgens kregen we bericht dat onze vlucht uitgesteld was naar een later uur vanwege het slechte weer. Dit slechte weer bleef aanhouden, dus waren we verplicht een bus te nemen die ons naar Beni moest brengen over de route die we de afgelopen week bewandeld hadden. Door de vele landslides was het traject zwaar beschadigd en geraakte de bus niet verder dan Kalopani.

Met jeeps werden we van de ene landslide naar de andere gebracht. Helaas duurde dit liedje ook niet lang. Iets verder dan Tatopani waren er volledige paden weg gestroomd door de overtollige regenval. Via enkele omwegen wandelden we verder. Het was al iets beter gesteld met mijn achillespees maar ik moest het wandelen zoveel mogelijk beperken. Tijdens de laatste minuten van licht, kwamen we aan bij ons vervoer! Met enkel de koplampen van de auto's reden we "s nachts verder. Moesten we een uur later geweest zijn, zaten we hier zeker nog een dag vast. Oef! Rond 02.00 kwamen we terug aan bij ons verblijf in Pokhara waar we konden uitrusten van deze hectische dag.

Pokhara

Vanwege het vele toerisme, vindt men hier ook (net zoals in Thamel) veel trekkingsshops, bookshops, restaurants, bars en souvenishops.Tijd om de beenspieren wat te laten rusten en de armspieren wat te gebruiken. We huurden een kajak droegen deze richting het meer. Eenmaal op het water besefte we pas hoe groot het meer eigenlijk is.
Boven ons zweefde paragliders, die toeristen kennis wouden laten maken met deze mooie sport.



Rafting

Er waren maar weinigen in de groep die aan rafting hadden gedaan, waaronder ik mezelf niet kon meerekenen. Door de zware regenval van de afgelopen dagen was de Trisuli-rivier gestegen van een klasse 2-3 naar een klasse 3. Er werd wat getwijfeld of een groep onervaren rafters deze activitiet na de zware regenval wel zou doen, maar gelukkig werd er toegestemd.
We kregen een peddel, reddingsvest en helm in onze handen geduwd en namen de raft richting de rivier. Na wat instructies en technieken, begonnen we eraan. Het was een geweldige ervaring. Raften was alles en zelfs meer dan wat ik ervan verwacht had. We vochten tegen de golven en probeerde de raft te controleren in de sterke stroming. Met een andere groep hielden we een "water fight". Op de rustige stukken sprongen we eruit en lieten ons meedrijven door het prachtige landschap. De adrenaline, het gevoel van vrijheid, ... This is it!
Maar raften is ook een sport dat qua veiligheid zeker niet licht genomen mag worden. Op een rustig stuk zwom ik samen met een reisgenoot, met de stroming mee. We verplaatste ons aan een ongelofelijke snelheid door het landschap! We hadden niet nagedacht dat wij veel sneller waren dan onze raft. Na enkele minuten keken we achter ons, maar onze boot was ver van ons verwijderd. Onze begeleider was niet meer op tijd bij ons, alvorens de rivier terug wilder werd.  De begeleider van de andere groep die enkele meters voor ons dreef : schreeuwde: Left side! Left side! Left side! Toen wisten we dat er iets mis was. Ik zag voor mij heel wat rotsen en stenen uit het water steken en de golven werden steeds groter. Ik zwom zo hard ik kon naar de linker oever, maar met weinig resultaat, de stroming was te sterk. Onverwachts draaide ik rond en werd ondergezogen. ik zwom zo hard ik kon naar boven, maar dit had geen zin. Na enkele seconden werd ik naar boven geduwd. Helemaal gedesoriënteerd en snakkend naar adem, hoorde ik mijn naam roepen. Maar voor ik iets kon zeggen zoog de draaikolk mij weer onder. Ik had water in mijn ogen gekregen en zag dus niets meer toen ik de 2de maal boven kwam. Ook dit duurde slecht een seconde, want ik ging voor een derde keer onder. Na de derde maal was ik eruit! De raft pikte mij op en ik kon op adem komen. "Never swim to far from the boat" zei de raftbegeleider. Ik knikte. Yeah! Lesson learned!
We hebben die dag heel wat kilometers op de rivier afgelegd. Het is een van de tofste watersporten die ik ken en hoop het zeker in te toekomst nog te doen!



Chitwan National Park

Dit nationaal park ligt in het Terai gebied. Dit is het laagste en meest vochtige gebied van het land.
Het park is gekend om zijn olifanten, gavialen, Bengaalse tijgers en de witte neushoorn die enkel nog hier voorkomt.
We kwamen in de namiddag aan. Na een korte rondleiding aan de grens van het park, bezochten we het zorgcentrum voor de olifanten. Enkele van hen werden 's nachts gebruikt om het gebied te patrouilleren tegen stropers.

In de ochtend sprongen we in de jeep om naar de oever van de Rapti rivier te rijden. We namen plaats in een lange, smalle kano die werd voortgestuwd met een lange stok. Dus geen peddels voor ons tijdens deze safari. Onderweg zagen we veel vogelsoorten, herten en krokodillen. Deze laatsten zwommen tot op een 12-tal meter van ons. De gids stelde ons gerust dat deze dieren enkel geïnteresseerd waren in vis. Lucky me!

Na de middag stond er al een nieuwe activiteit op het programma: "Elephant wash". We maakten ons klaar om het dier een grondige schrobbeurt te geven. Aan de rivier kropen we per 3 op de olifant. Tot onze verbazing was er geen borstel of zeep te zien. Het dier wandelde in de rivier,  zoog heel wat liters water in zijn slurf en spoot het over ons heen. Na enkele keren ging hij zitten. We deden ons best om er op te blijven zitten, maar het lukte ons geen enkele keer. Het werd allemaal duidelijk: de "wash" was niet voor de olifant bedoeld, maar voor ons... We beleefden hier heel veel plezier. Het was een onvergetelijke activiteit.

Namiddag verkenden we het park op een olifant. We kwamen door graslanden, jungles en rivieren. Onderweg kregen we vele dieren, waaronder de witte neushoorn, te zien. Deze stond op enkele meters van ons. De dag werd helemaal geweldig toen enkele aapjes nootjes naar ons gooiden vanuit de boomtoppen.
De avondactiviteit was een dansshow in het dorp waar we verbleven.

MTB 3-daagse

Drie dagen mountainbiken in de Kathmanduvallei leek niet min! Eerste obstakel; de hectische straten van Kathmandu. Hier was het goed oppassen en uitkijken. Auto's reden met weinig aandacht en ruimte naast ons door. Eenmaal uit de stad konden we al geruster op ons zadel zitten, maar niet lang. Door de zware regenval was het parcours op sommige stukken nogal technisch. Gelukkig zaten er nog geen echte "kuitenbijters" in. De eindbestemming was Bhaktapur. Samen met Lalitpur en Kathmandu behoorde deze stad tot de Koningssteden van de vallei. Het Durbar Square van Bhaktapur was ongelofelijk mooi en heel gezellig om te vertoeven. De straten hadden een typische oud-Aziatische charme. Een bezoek aan Potters Square en de art-shops was zeker de moeite.

De tweede dag bleek later de zwaarste te worden van de 3. Men zou denken dat de dag niet zo vermoeiend was door de vele ophoudingen vanwege defecten aan de fietsen. Integendeel; Vele regen, steile parcours en het telkens opnieuw starten eiste toch wel zijn tol op onze uithouding. De eindebestemming; het boeddhistisch klooster van Pharping; lag op een zeer hoge heuvel (na een lange dag fietsen is de juiste benaming 'berg!').  Met ontzettend veel moeite en pijn in de kuiten reed ik de 25min lange helling op. De goede band in de groep zorgde voor de nodige aanmoedigingen tijdens de klim. Slechts enkele slaagde erin om deze aan 1 stuk door uit te rijden. De inspanningen werden beloond door het prachtig klooster dat we boven aan troffen. Een goede wasbeurt en lekker avondeten maakten van ieder van ons een nieuw persoon.

's Morgens stond de wekker al om half 6. Deze inspanning leverde we niet voor niets, we mochten het ochtendgebed van de monniken mee volgen. Met z'n honderdtal zongen ze mantra's, sloegen ze op cimbalen en trommels om zo een zeer bijzondere sfeer te creëren. We werden er allemaal stil van. Nog nooit eerder had ik het Boeddhisme zo nauw ervaren. Het was echt een privilege om zoiets mee te maken. We zetten onze driedaagse tocht verder naar Kathmandu via Bungamati. Hier bezochten we kort een ander boeddhistisch klooster en een hindoeïstische offertempel. De weg naar de hoofdstad was naar beneden. Met grote snelheden en veel adrenaline reden we richting Kathmandu. Eénmaal in de buurt van de stad begon het verkeer weer toe te nemen en moesten we zeer goed uitkijken.

Canyoning

Naast trekken, mountainbiken en raften is canyoning ook zeer populaire in dit land. Voor degene die niet weten wat dit is; kort en bondig: rappellen langs watervallen.
Met z'n 4 vertrokken we op een dagexcursie. De thuisbasis ligt langs de grote weg tussen Kathmandu en Pokhara. We werden opgewacht en kregen wat instructies. We waren wat nerveus, omdat niemand van ons dit ooit al had gedaan en niet zo zeker waren over de veiligheid.
Er waren 3 afdalingen de eerste van 11m, de tweede van 8m en de laatste van bijna 30m.
We begonnen er aan! Het abseilen lukte wel, maar het water gaf het toch een moeilijkheidsgraad. Niet enkel de druk van de grote hoeveelheden water dat op ons naar beneden viel, maar ook de gladheid van de rotsen en mossen maakte het niet gemakkelijk.
Aangezien we geen reserve touwen hadden, lag onze veiligheid volledig in onze handen. Dit zorgde voor wat extra adrenaline!




Rond Kathmandu

Voordat we onze reis beëindigden, hadden we toch nog 2 belangrijke plaatsen te zien.

In de voormiddag brachten we een bezoek aan de apen-tempel van Swayambunath. Deze boeddhistische tempel ligt op een heuvel ten westen van de hoofdstad. Het heeft zijn bijnaam gekregen vanwege de vele apen in en rond de tempel. Vooraleer we aan de tempel waren, moesten we een groot aantal trappen betreden. De steile beklimming maakt Swayambunath tot een niet te onderschatte pelgrimage.

Namiddag stond de laatste koningsstad op het progamma; Lalitpur ofwel Patan genoemd.

Gekend voor zijn hout- en metaalsnijwerken is dit één van de grootste culturele trekpleisters van het land. Persoonlijk vond ik deze Durbar Square het minst aantrekkelijk van allemaal. Er hing hier op sommige plaatsen een onaangename geur en de omliggende gebouwen zagen er wat vervallen uit. Er waren in de buurt ook niet zoveel winkels en bars open. Desondanks laat deze koningsstad toch zien wat ze waard is met haar prachtige tempels en leuk museum.

Enkele uren voor de vlucht naar huis aten we nog een lekker diner. Bij het afscheid van dit mooie land gaf Maya ons een zijde sjaal, die ons een veilige terugreis moest verzekeren.
Het waren geweldige maar bewogen drie weken geweest in een land waar tegen ik graag nog eens Namasté  zou willen zeggen. Wie weet...